*دوست، دوست نیست مگر آن که حقوق برادرش را در 3 جایگاه نگهبان باشد:در روزگار گرفتاری،آن هنگام که حضور ندارد ، و پس از مرگ.

*خوابیدن همراه با یقین ،برتر از نماز گزاردن با شک و تردید است.

*مردم برای اصلاح دنیا چیزی از دین را ترک نمی گویند ، جز آن که خدا آنان را به چیزی زیان بارتر دچار خواهد ساخت.

درختان می گویند، بهار

پرندگان میگویند،لانه

سنگ ها می گویند صبر 

و خاک ها می گویند مصاحب

و انسان ها می گویند«خوشبختی»

اما ما در یک چیز شبیهیم، در طلب نور...

سلـسـله مــوی دوســت حلـــقــه دام بــلـاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

گــر بزننـــدم بـــه تیـــغ در نــــظرش بــــی‌دریــغ

دیـدن او یـک نظر صــد چــو منش خونــبهــاست

گــر بــرود جـــان مـــا در طلــب وصـــل دوســت

حیف نباشد که دوست دوست‌تر از جان ماست

دعــوی عشـــاق را شــــرع نــخـــواهــد بیــــان

گــونــــه زردش دلیـــل نـــالــه زارش گـــواسـت

مــایــه پرهیـــزگـــار قـــوت صبــرســـت و عقــل

عقل گـرفتـــار عـشـق صبـــر زبـــون هـــواسـت 

دلشـــده? پـــای بنــــد گــــردن جـــان در کـمنــد

زهـره? گفـتــار نه کایـن چـه سبب وان چـراست

مـــالــک مـــلـک وجـــود حـــاکـــم رد و قـبـــول

هر چــه کند جور نیسـت ور تو بنــالی جفاست

تیــــغ بــرآر از نیـــام زهــــر بــرافکن بــه جـــام

کـــز قبـــل مـــا قبــول وز طــرف مـــا رضـاست

گــر بنــوازی به لــطف ور بــگــدازی بـــه قهـــر

حکــم تــو بــر مــن روان زجــر تو بر من رواست

هــر کــه بـــه جـــور رقیب یـا به جفـــای حبیب

عهـــد فرامــش کنـــد مـــدعــی بـی‌وفــاسـت

سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکـوست

گـو همـه دشنام گو کـز لب شیــرین دعــاست

 ترکیب بند محتشم کاشانی،شاعر قرن دهم: 

باز این چه شورش است که در خلق عالم است  

باز  این چه  نوحه  و  چه  عزا  و چه ماتـم است 

بـاز این  چه  رستخیـز  عظیـم  است  کـز  زمین  

بی نفخ  صور  خـاستـه  تا  عرش  اعظم  است 

ایـن  صبــح  تــیــره  بــاز  دمیــد  از  کجــا کــزو  

کار  جهان و  خلق  جهان  جمله  در هم  است 

گـویـــا  طـلـوع  می‌کنــد  از  مغـــرب  آفـتــــاب  

کاشــوب  در   تــمـامـی  ذرات  عـالـــم  است 

گر خــوانــمش قیـــامــت دنیــا بعیــــد  نیست  

این  رستخیز  عام  که   نامش  محرم   است 

در  بــارگاه  قـدس  کــه  جای   ملال   نیست  

سرهای   قدسیان  همه بر  زانوی  غم است 

جن  و  ملـک  بر  آدمیــان   نـوحـه  مـی‌کنـنـد  

گویــا  عــــزای   اشــرف  اولـاد   آدم   اسـت 

خورشیــد   آسمـان  و  زمین   نور   مشرقین  

پــرورده‌ی  کنـــار   رســــول   خـدا  حسیـــن 

بلبلی دیدم که با گل صحبتی بسیــــــــــار دارد
می کنـددرگوش گل هر آنچه در منقـــــــــار دارد

گاه ثنا گوید به گل، گـــاه درخفـــا بوسد به گل
گاه گله دارد زگـــــل، اینکه چرا گل خـار دارد؟

گل چو بشنید این سخن، خندید و گفت او را به طعن
هر که طی کرد راه عشق،گفت پیچ و خـم بسیار دارد

زندگانی را بسـی تلخـی و شیریــــــن با هم است
طـــالب گنـج را ندیدی دوسـتی با مــــار دارد؟

گفت در قـرآن خــدا((لقــد خلقنـــا فی کــبد))
یک نفر پیدا نشد کاین آیــــه را انکــــار دارد

گفتم امشب مـی روم بینم جمــالــــش، گرچـــه او
همنشیـنی با من مجنــون صفت را عـــــــار دارد

شد نصیبم درد و هجران، پس خدایا وصلتی حاصل نما
هــرکـه را عشـق به یـــاری، دلبری، دلدار دارد