از کودکی همیشه این سوال برایم مطرح بود که :
چرا قطار تا وقتی ایستاده است کسی به او سنگ نمی زند...
اما وقتی قطار به راه افتاد سنگباران می شود...

این معما برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم دیدم این‏ قانون 
کلی زندگی ما است که هر کسی و هر چیزی 
تا وقتی که ساکن‏ است مورد احترام است.
تا ساکت است مورد تعظیم و تجلیل است 
اما همینکه به راه افتاد و یک قدم برداشت 
نه تنها کسی کمکش نمی‏ کند، 
بلکه‏ سنگ است که بطرف او پرتاب می‏شود 
و این نشانه یک جامعه مرده است 
ولی یک جامعه زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که :
متکلم هستند نه‏ ساکت، متحرکند نه ساکن، باخبرترند نه بی‏خبرتر.